Μια παγκόσμια, σοσιαλιστική διανομή του παγκόσμιου πλούτου, σίγουρα θα πλησιάζει μία ισότιμη διανομή του πλούτου αυτού ή μια τέτοια διανομή, όπου οι όποιες ανισότητες υπάρχουν, θα εξυπηρετούν το προλεταριάτο και τα πιο καταπιεσμένα τμήματα του παγκόσμιου πληθυσμού. Αυτά τα δύο στοιχεία μαζί σημαίνουν χονδρικά μια λογικά ισότιμη διανομή, σε σχέση με αυτήν της σημερινής παγκόσμιας οικονομιάς. (1) Αυτό που κάθε σοβαρός Μαρξιστής πρέπει να αναρωτηθεί είναι, αν οι Αμερικάνοι και οι λαοί του Πρώτου Κόσμου γενικότερα, επωφελούνται ή χάνουν από μια σοσιαλιστική διανομή του παγκόσμιου πλούτου. Στην περίπτωση που τα έσοδα της εργατικής τάξης του Πρώτου Κόσμου, όπως της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης, είναι τόσο υψηλά που θα χρειαστεί να μειωθούν στην περίπτωση που ισχύσει μια σοσιαλιστική διανομή, τότε υπό καμμία έννοια δε μπορούμε να λέμε, ότι αυτή είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης. Επίσης, όπως οι καπιταλιστές των ιμπεριαλιστικών χωρών, αν οι εργαζόμενοι του Πρώτου Κόσμου δεν επωφελούνται από μια τέτοια διανομή, τότε δεν υπάρχει λόγος να τους θεωρούμε επαναστατικό υποκείμενο, τμήμα του παγκόσμιου προλεταριάτου.

Η πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού ζει με κάτω από 2,5 δολλάρια την ημέρα. Πάνω από το 80% της ανθρωπότητας, περισσότεροι από 5 δισσεκατομμύρια άνθρωποι, ζουν με λιγότερα από 10 δολλάρια την ημέρα. (2) Η συντριπτική πλειοψηφία του Τρίτου Κόσμου ζει διαφορετικά από τους εργαζόμενους του Πρώτου Κόσμου. Για παράδειγμα, ο μέσος Αμερικάνος εργαζόμενος έχει δουλειά γραφείου. Έχει ετήσια έσοδα 32 χιλιάδες δολλάρια ή 87 δολλάρια ημερησίως. (3) Μόνο οι άνθρωποι στην Ινδία που βγάζουν 0,8 δολλάρια την ημέρα, είναι περισσότεροι από αυτούς που ζουν εντός των συνόρων των ΗΠΑ. (4) Οι εργαζόμενοι του Πρώτου Κόσμου συχνά έχουν περισσότερη πρόσβαση σε κεφάλαιο από τους καπιταλιστές του Τρίτου Κόσμου, γεγονός που εξηγεί, πώς ο εργαζόμενος στον Πρώτο Κόσμο μπορεί να χρεώνεται ποσά μεγαλύτερα από όσο βγάζουν πολλοί εργάτες στον Τρίτο Κόσμο όλη τους τη ζωή. Στον Πρώτο Κόσμο η δυνατότητα του να έχει κάποιος μεγάλα χρέη είναι δείγμα πλούτου και όχι δείγμα πτώχευσης όπως στον Τρίτο Κόσμο. Επίσης, ο μέσος Αμερικάνος έχει το σπίτι του σε προαστιακό περιβάλλον αντί να ζει σε εξαθλιωμένα γκέτο μέσα σε μεγαλουπόλεις ή σε πτωχευμένες αγροτικές περιοχές όπως οι λαοί του Τρίτου Κόσμου. (5) Οι εργαζόμενοι του Πρώτου Κόσμου έχουν πιο πολλά κοινά, πολιτισμικά και υλικά, με τις αστικές τους τάξεις, από ότι έχει με την εργατική τάξη του Τρίτου Κόσμου που ζει στα όρια της επιβιώσης με μισθούς πείνας. Η τελευταία και όχι οι πρώτοι, είναι αυτή που περιέγραψε ο Μαρξ ως προλεταριάτο, που έχει να πουλήσει μόνο την εργασία της, βγάζει αρκετά μόνο για να φάει και να δουλέψει την επόμενη ημέρα, που δεν κατέχει τίποτα, που δεν έχει τίποτα να χάσει παρά τις αλυσίδες της.

Όλοι οι κάτοικοι του Πρώτου Κόσμου συγκαταλέγονται μέσα στο πλουσιότερο 20% του παγκόσμιου πληθυσμού. Για την ακρίβεια, οι περισσότεροι από το αυτό το 20% είναι κάτοικοι του Πρώτου Κόσμου. Κάθε Αμερικάνος για παράδειγμα, βρίσκεται μέσα στο πλουσιότερο 15%. Ένας Αμερικάνος που βρίσκεται στο αμερικάνικο «όριο φτώχειας», βρίσκεται επίσης στο πλουσιότερο 13% του παγκόσμιου πληθυσμου. (6) Το 20% που προαναφέρθηκε, περιλαμβάνει ολόκληρο τον Πρώτο Κόσμο, λαμβάνει τα τρία τέταρτα του παγκόσμιου εισοδήματος. Μένει έτσι, ένα τέταρτο για να διανεμηθεί στο υπόλοιπο 80% που βρίσκεται κυρίως στον Τρίτο Κόσμο. (7) Ο μόνος λόγος που διατηρείται το εισόδημα των λαών του Πρώτου Κόσμου σε τόσο υψηλά επίπεδα, είναι η ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση του Τρίτου Κόσμου. Η παγκόσμια οικονομία είναι κατά τέτοιο τρόπο διαρθρωμένη, ώστε ρέει αξία από τον Τρίτο Κόσμο στον Πρώτο με αποτέλεσμα, ο Πρώτος Κόσμος να επωφελείται στην ολότητά του. Ο μοναδικός τρόπος για να διατηρηθεί ή και να αυξηθεί το επίπεδο των εισοδημάτων στον Πρώτο Κόσμο είναι η διατήρηση και μεγέθυνση της ροής αυτής. Αυτή είναι και θα είναι η πραγματικότητα, είτε κάποιο καθεστώς στον Πρώτο Κόσμο αυτοαποκαλείται σοσιαλιστικό είτε όχι. Για την ακρίβεια, πολλά καθεστώτα, ειδικά στην Ευρώπη, εχούν αυτοαποκαλεσθεί σοσιαλιστικά ή σοσιαλδημοκρατικά. Κανένα από αυτά τα καθεστώτα δε θυσιάσε το υψηλό εισοδηματικό επίπεδο του πληθυσμού του, ώστε να απαλύνει τον Τρίτο Κόσμο από την ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση.

Τα τρία τέταρτα της παγκόσμιας ιδιωτικής κατανάλωσης, αφορούν το πλουσιότερο 20% του παγκόσμιου πληθυσμού, κυρίως στον Πρώτο Κόσμο. Σχέδον όλοι οι ενήλικες εργαζόμενοι Αμερικάνοι βρίσκονται στο πλουσιότερο 10%. (8) Στο πλουσιότερο 10% του παγκόσμιου πληθυσμού ανήκει και το 59% της παγκόσμιας ιδιωτικής κατανάλωσης. (9)

Το τωρινό μερίδιο που λαμβάνουν οι λαοί του Πρώτου Κόσμου είναι ήδη πολύ μεγαλύτερο, από αυτό που θα ελάμβαναν στην περίπτωση μιας χονδρικά ισότιμης διανομής. Με το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στις φτωχές και πλούσιες χώρες, τόσο μεγάλο, απλά δεν είναι δυνατό να αυξηθεί το μερίδιο των εργαζόμενων του Πρώτου Κόσμου, χωρίς να μειωθεί το μερίδιο των λαών του Τρίτου Κόσμου. Ακόμη και αν εκ θαύματος, η παγκόσμια «πίτα» διπλασιαζόταν, ενώ το εισόδημα και η κατανάλωση του Πρώτου Κόσμου γενικά παρέμενε ίδια, ακόμη και τότε το πλουσιότερο 20% του παγκόσμιου πληθυσμού θα είχε ένα δυσανάλογο 40% του παγκόσμιου εισοδήματος και ένα 40% της παγκόσμιας κατανάλωσης. Με άλλα λόγια, θα ήταν αδύνατο να εξισωθεί η κατάσταση ανάμεσα στο πλουσιότερο 20% και την υπόλοιπη ανθρωπότητα, ακόμη και σε περίπτωση διπλασιασμού του κοινωνικού προϊόντος με όλο το επιπλέον προϊόν να το καρπώνεται το φτωχότερο 80%. Θα χρειαζόταν χονδρικά ο τριπλασιασμός της «πίτας», τρεις πλανήτες υπό το υπάρχον σύστημα, για να εξισορροπηθεί η κατάσταση.

Οι Πρωτοκοσμιστές ρεβιοζιονιστές υποστηρίζουν ότι οι λαοί του Πρώτου Κόσμου δικαιούνται παραπάνω από το σημερινό τους μερίδιο από τους πόρους της γης. Παρόλο που ο λευκός ρατσιμός και σωβινισμός θεωρούνται χυδαίοι, τέτοιες ρατσιστικές και σωβινιστικές αξιώσεις απαντώνται σε όλες τις εκφάνσεις του Πρωτοκοσμισμού. Οι Πρωτοκοσμιστές, πιστεύουν ότι οι λαοί του Πρώτου Κόσμου δικαιούνται να έχουν περισσότερα και οι λαοί του Τρίτου Κόσμου υποχρεούνται να έχουν λιγότερα. Διότι, για να ισχύσει το πρώτο πρέπει να ισχύσει και το δεύτερο. Το να αυξηθεί το μερίδιο στη μία μεριά αυτού του διπόλου απαιτεί τη μείωση του μεριδίου στην άλλη μεριά. Απλά είναι αδύνατο να διατηρηθεί, πόσο μάλλον να βελτιωθεί, το βιοτικό επίπεδο 300 εκατομμυρίων Αμερικάνων, χωρίς την επιβολή φτώχειας αλλού δηλαδή στον Τρίτο Κόσμο. Παρομοίως, είναι αδύνατο να βελτιωθεί σοβαρά το βιοτικό επίπεδο 5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων του Τρίτου Κόσμου, χωρίς να υπάρξει μείωση του εισοδήματος των λαών του Πρώτου Κόσμου. Η άρνηση αυτής της αλήθειας είναι καθαρός ουτοπισμός, όχι Μαρξισμός. Δε γίνεται ο Τρίτος Κόσμος, να ανέλθει στο εκμεταλλευτικό επίπεδο εισοδήματος και κατανάλωσης του Πρώτου Κόσμου με το κούνημα ενός ραβδιού. Στην πραγματικότητα, το να γενικευτεί ένα τέτοιο επίπεδο, ούτε επιθυμητό είναι ούτε βιώσιμο οικολογικά. Οι πραγματικοί σοσιαλιστές παλεύουν για ένα λογικό βιοτικό επίπεδο για όλους, θεωρώντας το απαραίτητο βήμα για να σταματήσει κάθε είδους καταπίεση. Οι σοσιαλιστές δεν προασπίζονται ένα κόσμο, όπου όλοι ζουν όπως ζουν οι πλουσιότεροι. Τέλος, οι σοσιαλιστές δεν αγωνίζονται προκειμένου τα επιπέδου εκμεταλλευτή εισόδημα και κατανάλωση του Πρώτου Κόσμου να διατηρηθούν, πόσο μάλλον να αυξηθούν. Άλλωστε οι παραγωγικές δυνατότητες και οι πόροι του πλανήτη είναι συγκεκριμένοι. Η ρεβιζιονιστική άρνηση αυτής της αλήθειας είναι το σημείο όπου ο Πρωτοκοσμισμός σμίγει με τη Θεωρία των Παραγωγικών Δυνάμεων. Οι Πρωτοκοσμιστές, είτε πρέπει να απορρίψουν την ιδέα ότι ο σοσιαλισμός προάγει την ισότιμη διανομή ανάμεσα στους λαούς, είτε πρέπει να πάψουν να υποστηρίζουν, ότι είναι σοσιαλιστές. Σε κάθε περίπτωση, το όραμα των Πρωτοκοσμιστών για την κοινωνία είναι τέτοιο, που διατηρεί και διευρύνει τις παγκόσμιες ανισότητες και αδικίες που υπάρχουν σήμερα. Ο Πρωτοκοσμισμός, είτε αυτοαποκαλείται σοσιαλιστικός είτε όχι, προασπίζεται την ανισότητα μεταξύ των λαών που δημιουργεί ο ιμπεριαλισμός.

Ήταν ο Λένιν που επέκρινε τους Γερμανούς και Γάλλους σοσιαλδημοκράτες, όταν αυτοί στήριξαν τη πολεμική προσπάθεια των ιμπεριαλιστικών τους χωρών στον Α’Παγκόσμιο Πόλεμο. Κάνοντας αυτό, οι ρεβιζιονιστές έβαζαν τους δικούς τους λαούς, τις δικιές τους εργατικές τάξεις, πιο πάνω από το παγκόσμιο προλεταριάτο. Ο Λένιν αντίθετα, υποστήριζε την πολιτική της επαναστατικού ντεφετισμού (defeatism). Ο Λένιν αγωνίστηκε για την ήττα της ιμπεριαλιστικής του πατρίδας, ελπίζοντας ότι αυτή θα οδηγούσε σε επαναστατική κατάσταση. Αντιθέτως, οι ρεβιζιονιστές της Β’Διεθνούς ήταν οι σοσιαλιμπεριαλιστές και σοσιαλφασίστες της εποχής. Κατ’όνομα σοσιαλιστές αλλά στην πραγματικότητα ιμπεριαλιστές. Σήμερα, ο Πρωτοκοσμισμός είναι η κύρια μορφή του σοσιαλιμπεριαλισμού και σοσιαλφασισμού. Οι Πρωτοκοσμιστές χρησιμοποιούν Μαρξιστική και σοσιαλιστική ρητορική, αλλά στην πραγματικότητα κοιτούν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των πληθυσμών τους σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας της ανθρωπότητας. Όπως ο Λένιν παλιότερα, ο Μαοϊσμός-Τριτοκοσμισμός αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα όλου του παγκόσμιου προλεταριάτου και όλων των καταπιεσμένων. Όπως ο Λένιν ξέκοψε από τα στενόμυαλα, δίχως φαντασία και δογματικά ρεύματα της εποχής του, έτσι κάνει κάθε πραγματικός επαναστάτης επιστήμονας, έτσι κάνει και ο Μαοϊσμός-Τριτοκοσμισμός. Δεν είναι τυχαίο που ο Μαοϊσμός-Τριτοκοσμισμός καταδικάζεται από ιμπεριαλιστές και σοσιαλιμπεριαλιστές μαζί.

Στο έργο του Long Live the Victory of People’s War!, Ο Λιν Πιάο περιέγραψε το σημαντικότερο γεγόνος που διαμορφώνει τον κόσμο μας, ως τη σύγκρουση της «παγκόσμιας υπαίθρου» με την «παγκόσμια πόλη». Αντιλήφθηκε την παγκόσμια επανάσταση ως ένα παγκόσμιο λαϊκό πόλεμο, κατά τον οποίο οι επαναστατικές δυνάμεις της υπαίθρου περικυκλώνουν, απομονώνουν και εν τέλει συνθλίβουν την πόλη. Με αυτόν τον τρόπο, ο Λιν Πιάο διεύρυνε και γενίκευσε τη θεωρία του λαϊκού πολέμου του Μάο. Σήμερα, τα χαρακτηριστικά της παγκόσμιας υπαίθρου και της παγκόσμιας πόλης αλλάζουν. Για παράδειγμα, μεγάλες δημογραφικές αλλαγές έχουν συμβεί στην παγκόσμια ύπαιθρο. Οι λαοί των φτωχών χωρών δεν τόσο αγροτικοί όσο παλιότερα. Όλο και περισσότεροι παγιδεύονται στις μεγαλουπόλεις του Τρίτου Κόσμου όπου ζουν βίαιες, μη παραγωγικές ζωές. Επίσης, στην παγκόσμια ύπαιθρο όλο και περισσότερο λαμβάνει χώρα η καπιταλιστική παραγωγή και όχι μόνο η οπισθοδρομική, φεουδαρχική αγροτική παραγωγή. Επιπλέον, όλο και λιγότερη παραγωγή λαμβάνει χώρα στην παγκόσμια πόλη. Οι οικονομίες του Πρώτου Κόσμου μπορούν να χαρακτηριστούν ως «οικονομίες του πολυκαταστήματος» όπου, οι κάτοικοι κερδίζουν μισθούς επιπέδου εκμεταλλευτή, εργαζόμενοι στις υπηρεσίες, στη διανομή, στη διαχείριση κλπ. Η άποψη ότι, ο Τρίτος Κόσμος βρίσκεται πίσω από τον Πρώτο, επειδή δε διαθέτει τεχνολογία εντός των συνόρων του, είναι στις περισσότερες περιπτώσεις μια Πρωτοκοσμιστική απάτη. Ο Τρίτος Κόσμος είναι υπανάπτυκτος και έτσι σχηματισμένος ώστε να εκρρέει αξία από αυτόν προς τον Πρώτο Κόσμο. Αυτό όμως δεν είναι το ίδιο πράγμα με την έλλειψη τεχνολογίας εντός των συνόρων του. Η θεωρητικοποίηση αυτών των αλλαγών μέσα στο πλαίσιο του παγκόσμιου λαϊκού πολέμου, είναι μια από τις καινοτομίες του Μαοϊσμού-Τριτοκοσμισμού, της επαναστατικής επιστήμης του σήμερα.

Σημειώσεις

1. Ακόμη και η δεύτερη διανομή που αναφέραμε, η οποία είναι εμπνευσμένη από τη Δεύτερη Αρχή της Δικαιοσύνης του έργου του John Rawls, A Theory of Justice, θα ήταν συντριπτικά πιο ισότιμη από την τωρινή διανομή ή οτιδήποτε προτείνουν οι Πρωτοκοσμιστές.
2. http://www.globalissues.org/article/26/poverty-facts-and-stats
3. The Average Joe American, LLCO, July 2009. Online: https://llco.org/the-average-joe-american/
4. United States rich, Indians poor, so-called “ICM” deaf and dumb, LLCO, August 2007. Online: https://llco.org/united-states-rich-india-poor-so-called-international-communism-movement-deaf-and-dumb/
5. The Average Joe American, LLCO, July 2009. Online: https://llco.org/the-average-joe-american/
6. http://globalrichlist.com
7. http://www.globalissues.org/article/26/poverty-facts-and-stats
8. http://globalrichlist.com
9. http://www.globalissues.org/article/26/poverty-facts-and-stats